Daruk Anna D/64

Mam na imię Ania. W 2017 roku zdiagnozowano u mnie szpiczaka mnogiego (jest to złośliwy nowotwór układu krwiotwórczego), choroba równie podstępna, co nieuleczalna (na szczęście w jakimś stopniu do opanowania). W 2018 roku miałam chemię (VTd) oraz autoprzeszczep (nie bez problemów w postaci zakrzepicy) i do 2023 roku udało się utrzymać remisję.

W marcu 2023 złamałam nogę i po paru miesiącach kicania po lekarzach okazało się, że jest to nawrót choroby – i to w niewdzięcznej, rzadko występującej postaci pozaszpikowej (plasmocytoma). Po radioterapii i 9 cyklach chemii (terapia DVd+lenalidomid) udało się uzyskać ciut lepsze wyniki i aktualnie przygotowuję się do drugiego autoprzeszczepu. W grudniu 2023 zoperowano mi nogę (osteotomia korekcyjna, curretage loży guza, uzupełnienie ubytków materiałem kościozastępczym oraz wstawienie płytki ze śrubami). Moim głównym problemem pozostaje noga, a raczej konieczność wielowymiarowej rehabilitacji.

Choroba uziemiła mnie w domu – i nie mogę wykonywać swojego ukochanego zawodu. Od 33 lat uczę w Szkole Podstawowej nr 34 z Oddziałami Integracyjnymi im. L. Teligi w Gdyni i nie ukrywam, że to jest moja ogromna pasja. Spełniam się w roli nauczyciela, nie wyobrażam sobie pracy innej, niż z dziećmi. Zawsze starałam przekazać swoim uczniom jakieś uniwersalne zasady i wykształcić w nich cechy, które posłużyłby jako fundament w budowaniu ich przyszłości. Cała sztuka tkwi w doborze odpowiednich narzędzi pracy – ja, jako wielbicielka kina i teatru, korzystam chociażby z dobrodziejstw popkultury, bowiem „tak każe obyczaj 🙂

Wiem, że wciąż mogę swoim Uczniom przekazywać wartości, które będą potem chcieli w sobie pielęgnować – i dlatego chcę wrócić do pracy, a każdą pomoc inwestuję w rehabilitację i leki (np. Xarelto). Wierzę, że z pomocą moich kochanych Synów, rodziny, przyjaciółek i przyjaciół, dyrekcji, lekarzy i wszystkich miłych osób, które podały mi pomocną dłoń – a także Darczyńców – szybko wrócę tam, gdzie czuję się potrzebna i bezpieczna.