Taras Bartosz T/83

Jestem Bartek Mały Wojownik dla najbliższych Gawronek . Obecnie mam już 2 latka. Urodziłem się jako wcześniak z wrodzoną niedrożnością jelit.

W pierwszych dniach życia przeszedłem dwie skomplikowane operacje ratujące życie, których celem było udrożnienie przewodu pokarmowego. Operacje udrożniły przewód, ale ich konsekwencje wpłynęły na moje zdrowie. W pierwszych miesiącach życia próbowano ustalić co jest ze mną nie tak. Rezonans magnetyczny ukazał jednak znaczne niedotlenienie mózgu, a EEG zarejestrowało wyładowania, które mogą przynieść niestety ataki padaczki. Liczne wizyty u specjalistów oraz u fizjoterapeutów potwierdziły ostatecznie mózgowe porażenie dziecięce (MPD) związane z tym porażenie czterokończynowe i wzmożone napięcie mięśniowe.

Mój rozwój jest opóźniony, mam problemy z precyzyjnym chwytaniem nawet tą sprawniejszą ręką. Nie umiem sam trzymać butelki, łyżeczki. Mając ponad 18 miesięcy udało mi się usiąść według własnego schematu. Nie raczkuję, nie chodzę, niewiele mówię, mam znacznie słabszą lewą stronę ciała.

Rodzina walczy o moją sprawność. Uczęszczam na różne zajęcia z fizjoterapeutami, terapię czaszkowo-krzyżową, terapię ręki, masaże rozluźniające moje napięcia oraz zajęcia z logopedą, który prócz ćwiczeń na rozwój mowy poddaje moje mięśnie twarzy elektrostymulacji. Ponadto rodzice sami ćwiczą ze mną w domu. Powielają wskazane na rehabilitacji ćwiczenia oraz przez zabawę wymuszają aktywność pomagającą w rozwoju. W tym roku odbyłem pierwszy dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny – był to dla mnie spory wysiłek. Dostaliśmy wskazówki i wytyczne do dalszego działania. Kupiono mi pierwsze ortezy i zaczęto pionizować. Podjęto próby nauki stawiania kroków i zmian pozycji.

Ten rok był znaczący dla nas wszystkich. Pokazał, że jest nadzieja!!! Że mam w sobie wolę walki i jestem ciekaw świata. Osiągnąłem ważny etap – usiadłem i zobaczyłem świat z innej perspektywy. I chcę więcej!!!

Moja ciężka praca oraz najbliższych mi obecnie osób, małymi kroczkami, ale przynosi jakieś efekty. Nie zawsze jest kolorowo, nie zawsze wychodzę z ćwiczeń z uśmiechem, ale próbuję. Szkoda, aby ten wysiłek zmarnować i nie wykorzystać mojej chęci działania i ciekawości życia.

Chcemy podjąć próbę kilku turnusów rehabilitacyjnych w tym roku, zadziałać jeszcze intensywniej.

Liczymy z rodzicami, że dalsza systematyczna rehabilitacja przyniesie poprawę mojej sprawności, a moja pogoda ducha i wesołe usposobienie mi w tym pomogą.